Φυγή στο Σύμπαν...

Φυγή στο Σύμπαν.. {στίχοι: Γιούλη Τσουρεκά}

Μόνη τρέχω σ΄έναν άδειο κόσμο..
παίρνω φορά και φεύγω στο άπειρο
δίχως προορισμό, δίχως περιορισμό..
φεύγω μέσα στο άδειο των ματιών σου
όταν τρομάζεις και φοβάσαι..
δεν αντέχω και φεύγω, τρέχω..
μην αντικρίζω άλλο το άδειο βλέμμα..
του γερακιού, του αετού, σαν το
γνώρισα.. πως να το συνηθίσω άδειο;

Φεύγω απ΄τη σαπισμένη, μαύρη πόλη..
όχι κι άλλες πονεμένες ψυχές ..
Φτάνει.. Γέμισαν οι Δρόμοι..
κι Εμείς οι Δυό κι όλοι συνάμα..
ανέκφραστοι κι αδιάφοροι το θέαμα
κοιτάμε.. κι αν τον βασανισμένο και
τον άστεγο κοιτάμε..
κι αν είμαστε αλληλέγγυοι σ΄αυτό..
αντίθετα, τον εαυτό μας στα δυό
μέτρα στήνουμε και Πολεμάμε...
Τι αγαπάμε;;!

Φεύγω, τρέχω σ΄ένα μεγάλο άδειο
λιβάδι..
κάπου μέσ΄στο άδειο Σύμπαν
που μας εκδικείται..
σαν από ταινία Χίτσκοκ μοιάζει
η μορφή μου σαν τρέχω
για να φύγω όσο πιο μακρυά
μπορώ να φτάσω.. που;!
Στο Πουθενά, στο Τώρα, στο Πάντα..
Στο ΄Αγνωστο θα΄λεγα..

Τρέχω, φεύγω σα πουλί..
ώσπου να ακουμπήσω τα χέρια μου
πέρα, στον μακρινό Ορίζοντα..
ν΄αγγίξω τη γραμμή του..
να νιώσω τη Τομή του..
Πουλιά.. γεμάτος πουλιά
ο ουρανός δίχως χρώμα θαρρείς..
δειλά ένα Ουράνιο Τόξο
ξεπροβάλλει στο βάθος..
μα ίσως και να΄ναι ιδέα μου..

Φεύγω, Τρέχω γρήγορα δυνατά..
με τα χέρια απλωμένα μπροστά..
ζητάω την αγάπη σου
δίχως ανταπόκριση..
αμφιβάλλεις.. αντιστέκεσαι..
προβάλεις .. πως όντως,
δεν φαίνεται Ουράνιο Τόξο
σε κανένα σημείο του Ουρανού..
Αιθαλομίχλη μόνο..
και είναι Ιδέα μόνο,
του ονειροπόλου νου μου..
Αιθεροβάμων είσαι.. μου λες..
..Φύγε, Τρέχα.. Τα Πουλιά
ποτέ δεν θα πιάσεις..
Είν΄ Ελεύθερα..
δίχως Πατρίδα.. δίχως
σταθερή Φωλιά..
Φεύγω, Τρέχω ..
πιάνεται ο ΄Ανεμος Καρδιά μου;