Τις νύχτες με θυμάται η μοναξιά σου....{Γιούλη Τσουρεκά}

Τις νύχτες με θυμάται η μοναξιά σου....{Γιούλη Τσουρεκά}

Στις μεγάλες νύχτες του Χειμώνα της σιωπής σου,
τα αστέρια κατεβαίνουν χαμηλά..
είναι οι ατέλειωτες νύχτες που θαρρείς λιώνει 
το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
΄Ερχονται οι νύχτες μέσα απ΄τις γρίλιες 
των παραθυριών μου και μου σιγοτραγουδούν..
Ακόμα κι οι πέτρες, οι έρημοι βράχοι, 
τα ξερά κλαδιά των δέντρων...
Αυτές τις δύσκολες νύχτες, προτιμά
να με θυμάται η μοναξιά σου.....
και το απρόβλεπτο είναι που έρχεται
ακάλεστη, χωρίς να χτυπήσει καν τη πόρτα..
Να με ρωτήσει.. που τόσα χρόνια είμαι μονάχη,
αν δέχομαι επισκέψεις.. αν θέλω μόνο τη
ζεστή αγκαλιά σου ΄Ολη Τη Νύχτα,
μόνο να με κρατάς σφιχτά να μην φοβάμαι..
κι άλλο... τίποτα.... να συνέλθω πρώτα
απ΄την πολύχρονη απουσία σου...
Κι έρχεται η μοναξιά σου, απρόσκλητη,
απρόβλεπτη, δίχως να κρατάει η αφιλότημη
ούτε ένα λουλουδάκι... Ούτε ένα γλυκό,
μπας και ξεγελάσει την πίκρα των δακρύων..
Η μοναξιά σου θρονιάζεται στη ψυχή μου κι
ανάβει αμέριμνη το στριφτό τσιγάρο της..
και δήθεν χαλαρά ρωτάει.. "Που είχαμε μείνει;"..
Στο λέει κατάμουτρα με όλο το θράσος της
αυτή η εγωιστική μοναξιά σου και
με Κοιτά Κατάματα... λιώνω.. χάνομαι..
χάνω τα λόγια μου.. δεν ξέρω πια τι να πω..
Αχ αυτές οι μεγάλες νύχτες που τ΄άστρα
του ουρανού κατεβαίνουν τόσο χαμηλά..
Που λιώνει το Φεγγάρι μου.. κι όλα μα όλα
στη Φύση σιγοτραγουδούν...
Τελικά, είναι αυτές οι νύχτες που βλέπεις
ξεκάθαρα κι αληθινά, τι χρώμα έχουν
τα Μάτια της Μοναξιάς...
΄Εχουν ακριβώς το ίδιο χρώμα όπως
οι στάχτες από τα απατηλά ΄Ονειρά μου..
σαν με θυμάσαι τις νύχτες της δικής σου
Μοναξιάς... κι όμως ν΄αγνοείς την
Αιώνια μοναξιά μου να σε καρτερώ
απ΄την άβυσσο της χαμένης μοναξιάς
που Συνδέει Τις Ψυχές Μας στην
καταπίεση, στην υποκρισία, της
επίπλαστης ζωής μας, που κυλά αργά
μακρυά από Εμάς δίχως Εμάς,
με το Χαμένο Νόημα της Μοναξιάς Μας..
Συμβιβασμένοι..... Μοναξιά σου..
Μοναξιά μου... Αντίο...
Σε περιμένω στο ΄Απειρο
της Απρόσμενης, όμως Λατρεμένης
Συνάντησης Μας.... στο ΄Απειρο....