Σύννεφα ... {Γιούλη Τσουρεκά}
Αν στα Χέρια σου με κράταγες
κι μ΄άφηνες στα σύννεφα..
απάνεμα να αιωρούμαι..
θα κατοικούσα Μόνο για Σένα..
Στα σύννεφα.. τόσο ψηλά..
για να σε βλέπω.. να είσαι
δίπλα μου κι Εσύ στα σύννεφα..
αυτά που σμίγουν, γίνονται
τεράστια, αλλάζουν χρώματα κι
από άσπρα βαμβακερά, γίνονται
γκρίζα, μαύρα..
ηλεκτρίζονται, αστράφτουν, βροντούν..
σα τη φωνή σου που με μαλώνει
σαν λυπάμαι που είσαι Ψηλά ..
τόσο Ψηλά.. πιο πάνω απ΄τα σύννεφα
αγάπη μου και δεν σε φθάνω..
Σύννεφα.. πάρτε με κοντά σας
σε μία νεροποντή, σα πούσι από πεύκο...
που φεύγει απ΄το Δέντρο του
σε μια νεροποντή και πάρτε με
στα Σύννεφα.. να Σε Θωρώ,
Να Μαγεύομαι, Να Σε Νιώθω,
απ΄το ΄Υψος της Απέραντης
Μεγαλοσύνης σου...
Η Αγάπη μου είναι μεγάλη..
ως τα Σύννεφα..
Η Αγάπη μου είναι δίπλα σου..
σαν την ..ομίχλη....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου