..θυμωμένη.... Στωικότητα.....

..θυμωμένη ..Στωικότητα... {Γιούλη Τσουρεκά}

..άλλο ένα βράδυ .. η απουσία σου
φουντώνει μέσα μου 
σαν αγριεμένη θάλασσα,
σαν ωκεανός Ειρηνικός απέραντος..
σαν πυρκαγιά που καίει αχανείς 
εκτάσεις Γης .. δίχως ΄Ελεος...
ατέρμονη υπομονή...
φυλακισμένη ψυχή
η δική μου ψυχή..
κάθισα μόνη στο μικρό γραφείο
ξέρεις, αυτό το παλιό ..
το αντικέ ..από ξύλο κερασιάς..
που σ΄αρέσει..
μία φωτογραφία μου παλιά..
κοιτάζω Πίσω, αναδρομή
στο δικό μου Παρελθόν μα
δεν θυμάμαι πια..
γιατί δεν θέλω να θυμάμαι..
Ζω το απόλυτο μοναχικό Τώρα..
με την αίγλη της Σιωπής Του..
την παρουσία της Μοναξιάς Του..
την Θυμωμένη Υπομονή..
την απόλυτη Αναμονή ..
Ζω με θυμωμένη στωικότητα
δίχως μαρασμό, δίχως κατάθλιψη πια..
Με Διασκεδάζω..
Με Διακωμωδώ..
Με Απογυμνώνω... μέσα μου...
΄Ολα τα Πάντα Εντελώς Γυμνά..
και ξέρεις κάτι Φίλε μου;;
Μ΄αρέσω .. Με γουστάρω..
Εσύ μου το έμαθες Αυτό..
Στον Απόλυτο ΄Ερωτα περιμένεις
Αγαπημένε.. Αγαπημένη...
Περιμένεις.. Δεν Μιλάς, Δεν Ζητάς..
Μην σου πω και σε σοκάρω...
Δεν αναπνέεις... Μόνο...
Περιμένεις μέσα στην ζωηρή
θυμωμένη στωικότητα σου...
Με όλες τις αισθήσεις σου..
σε ένταση, σε έξαρση, σε γνώση..
Κοιτάς, ..δεν βλέπεις..
Μυρίζεις τα λουλούδια
που είναι δίπλα στο βάζο
φρέσκα, μυρωδάτα..
μα δεν είναι τα λουλούδια
που μυρίζω αγάπη μου..
Είναι η μυρωδιά σου..
Ακούς, .. δεν ακούς...
δεν είναι τα Κλειδιά Του..
δεν τα έχει..
Γεύεσαι τα Φιλιά Του
..τα ανύπαρκτα.. σου λείπουν..
τα γεύεσαι σαν κλείσεις
ερμητικά τα μάτια σου και
Φανταστείς.. δημιουργείς
τη συνθήκη του Φιλιού σας
και Γεύεσαι... Στ΄Αλήθεια..
δεν είναι Ουτοπία.. ΄Οχι...
Αγγίζεις.. τα χέρια Του..
μα δεν υπάρχουν τα Χέρια του..
γιατί Δεν Τα Αγγίζεις...
νομίζεις πως τ΄αγγίζεις...
Σε κοιτάζω με τα μάτια ανοιχτά..
..κάθομαι πλάι και ..σε βλέπω
να με Κοιτάς κι Εσύ.. κρυφά..
πίσω απ΄το Τζάμι
της μεγάλης συρόμενης πόρτας..
Θυμωμένη Στωικότητα Αγάπη μου,
πειθαρχημένη υπομονή...
Μα ποιος δεν περιμένει πάντα,
στον ΄Ερωτα, στον Πόλεμο,
στις Μάχες, στις Θάλασσες,
με ..Θυμωμένη Στωικότητα;!