Καρδιά στον Ουρανό... {Γιούλη Τσουρεκά}
΄Ενιωσα τόσο δα μικρή μπροστά σου
κι έβαλα τη ξύλινη σκάλα στο
ψηλό παραθύρι της άδειας από
όνειρα και παρουσίες κάμαρας μου..
ένα ανοιξιάτικο απόβραδο,
σαν σήμερα, πριν χρόνια θυμάμαι..
΄Ανοιξα θεόρατα τα φυλλοκάρδια μου,
ξερίζωσα τη καρδιά μου και την πέταξα
με όλη μου τη δύναμη, ψηλά στον
Ουρανό, να γίνεις πουλί, Αετός και,
Ναι, με τα θεόρατα ανοιχτά φτερά σου
να την αγκαλιάσεις, να την σφίξεις,
να την κρατήσεις γερά, μέσα στις
κλειστές φτερούγες σου για πάντα..
κι ας πέσεις, κι ας γκρεμιστείς..
΄Ανοιξα τα φυλλοκάρδια μου,
τα ξέσκισα, η πληγή είναι ανοιχτή,
ακόμη αιμορραγεί, δεν σκέφτηκα,
δεν λογίστηκα τον πόνο...
Καρδιά όταν δίνεις με Καρδιά,
δεν πονάς.. Χαίρεσαι μάτια μου..
κι εγώ χαιρόμουν μόνο για Σένα
Αετέ μου...
Γιατί οι καρδιές που άφησες,
φεύγοντας βιαστικά εκείνο το βράδυ,
μέσα στο καλάθι, δίπλα απ΄το
Ορθάνοιχτο σα τη Καρδιά μου
Ανοιχτό Παράθυρο,
είναι ψεύτικες αετέ μου,
δεν έχουν Ψυχή για να πετάξουν
ψηλά στον Ουρανό... {Γ.Τ.} ♥
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου