Σε τεντωμένο σχοινί.... {Γιούλη Τσουρεκά}
Νιώθω πως αν τεντώσω
ψηλά τα δυο μου χέρια
σ΄αγγίζω Ουρανέ Μου...
αδυνατώ να το κάνω
Εκεί ανάμεσα στα δύο
σκληρά βράχια που
με πέταξες μία
νύχτα σκοτεινή,
τι κι αν είχε Πανσέληνο..
Αόρατα άπλωσες ένα
τεντωμένο σχοινί,
σε μία τεράστια,
άβατη απόσταση
που ακροβατώντας στις
μύτες των αδύναμων
ποδιών μου πρέπει
να περάσω Απέναντι..
ακολουθώντας τη
Σκιά σου....
Ονειροβατώντας
πάνω στο τεντωμένο σχοινί
ν΄ακολουθώ τα αόρατα
χνάρια σου, σα τυφλή,
σαν αερικό, σαν το
αποτύπωμα της Σκιάς σου,
όμως δεν είμαι εγώ,
είμαι μία άλλη, άγνωστη,
αλλοπαρμένη, εγκλωβισμένη,
στα Αόρατα Βήματά σου,
αυτά που πιστά ακολουθώ
στο Τεντωμένο Σχοινί και
Ναι, δεν φοβάμαι μην πέσω..
Ποιος είναι αυτός που δεν
ρίσκαρε, που φοβήθηκε
την Αγάπη;!
Κανείς...!
Μόνο εσύ, σαν φάντασμα,
τρέχεις, με ψεύτικα πόδια,
δεν πατάς στο βράχο,
δεν πέρασες το
τεντωμένο σχοινί..
το έριξες απέναντι μόνο
για μένα, την άτυχη,
την άμοιρη κι απόκοσμη
απ΄το Δικό Σου Δίκαιο Κόσμο,
να δοκιμαστώ, να καταφέρω,
να πατήσω γερά στα
αδύναμα μου πόδια,
να περάσω αλώβητη, άτεγκτη,
το Τεντωμένο Σχοινί,
για ν΄αποδείξω την αυτονόητη
δύναμη μίας Αξόδευτης Αγάπης..
πάνω σε Τεντωμένο Σχοινί.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου