..δεν σε συνάντησα ποτέ... {Γιούλη Τσουρεκά} ή ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ....

..δεν σε συνάντησα ποτέ... {Γιούλη Τσουρεκά}
ή ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ....

Σαν με συνάντησες την πρώτη φορά,
μου έγνεψες με νόημα στη ματιά σου..
΄Ελα εδώ κοντά μου.. και χαμογέλασες
πλατιά, νομίζω αληθινά..
Δίστασα κι αμέσως μου΄πες,
έλα γρήγορα, έλα κοντά μου,
τι στέκεσαι εκεί μακρυά..
΄Ελα Εδώ κοντά μου σε θέλω
το απαίτησες σχεδόν.. τι παράδοξο...
΄Ενιωσα σχεδόν αμέσως οικεία κοντά σου,
όμως σου είπα, ξέρεις, όλα τα όμορφα
πράγματα στη ζωή, αρκούν τόσο, όσο
το νερό της βροχής μέσα στα δάχτυλά μου..
σαν ένα πέρασμα μιας μικρής καταιγίδας..
Είναι ο ΄Ερωτας στη Βροχή...
Αν αρνηθείς να το ζήσεις,
είναι σαν βρισιά απέναντι στην
ίδια τη ζωή σου...
Γι΄αυτό ζήστο, δίχως ενδοιασμούς,
δεν χρειάζεται θαρρώ δεύτερη σκέψη..
Δεν ταιριάζουν σε ΄μας οι δισταγμοί.
Είμαι πια βέβαιη μετά τον έρωτά μας
στη βροχή, που πας, τι ψάχνεις,
τι ζητάς, ακριβώς έχω την Εικόνα..
Μία νύχτα, που είχε ολόγιομο φεγγάρι,
δίχως να το γνωρίζεις,
ψηλάφισα κρυφά τα βήματά σου..
και σε Είδα... σε εκείνο το
σκοτεινό αδιέξοδο στενό της
πρόσκαιρης ψευδαίσθησης
της ηδονής σου...
Μέσα στα στήθια μου έχω την
έκρηξη που θα διαλύσει τα
κύτταρά σου και
θα σε σκορπίσει στον Ουρανό..
Μα το ξέρεις, πως δεν Θέλω
να το κάνω..γιατί τα αληθινά
αισθήματα, ποτέ δεν είναι
τόσο "μικρά" για να προδίδουν...
Μέσα μου νιώθω να πλέουν
πολλά σκορπισμένα φύλλα,
που τα παίρνει ένα ποτάμι
ερμητικό, μου ξεριζώνει τη Καρδιά,
μου διαλύει τη Ψυχή κι εγώ
μάτια μου Πονάω...
Πονάω.. κι εσύ δεν μ΄ακούς..
οι Σειρήνες τραγουδούν
τόσο όμορφα, που επισκιάζουν
τα πονεμένα μου λόγια...
Τα βράδια, μεσ΄στο γλυκό σου
ύπνο, αν στ΄αλήθεια κυνηγάς
τα όνειρά σου, μην φοβηθείς,
μην αρνηθείς, πέσε μέσα θα΄μαι
στην ΄Οχθη Τους για να με πιάσεις..
Αν δεν το κάνεις ούτε κι αυτό,
αν φοβηθείς, αν αρνηθείς,
αν τρομάξεις, τότε φύγε..
Δεν Είσαι για Μένα..
Δεν Σε Συνάντησα Ποτέ..
ήσουν άγριος κεραυνός
που μόνο με τρομάζει..
΄Ερωτας μέσα στη Βροχή
δεν ήσουν..
Δεν Σε Συνάντησα Ποτέ....