Ένας Μεγάλος Έρωτας.... {Γιούλη Τσουρεκά}
Ζήσαμε έναν θυελλώδη έρωτα κι οι δυο μας..
τώρα, σιωπή, στοχασμός, μελαγχολία.
Με ρώτησες μ΄απορημένο βλέμμα,
αν λυπήθηκα Τότε.. κι αν είμαι
ακόμα λυπημένη..
Όχι, δεν είμαι ούτε λυπημένη,
ούτε πικραμένη..
Απλά, νιώθω Αόρατη..
σαν όλα αυτά που έζησα κοντά σου,
τα έζησε μία άλλη και μου τα διηγήθηκε
ένα βράδυ δίχως φεγγάρι,
πίνοντας κρασί γλυκό σε ένα ταβερνάκι
απόμερο, γραφικό και λαϊκό..
Αισθάνομαι ναυαγός σε μία
απέραντη νοσταλγία
των απραγματοποίητων
μελένιων ονείρων μου.
Τραγουδάω σα μένω μονάχη,
τραγουδάω δυνατά με τη Ψυχή μου
νομίζοντας πως το Τραγούδι μου
θα ακουστεί σ΄όλη τη Γη και
θα το κάνω ..σημαία.. Σημαία Αγάπης.
Λάβαρο αναγέννησης, πνοής, ελευθερίας.
Ονειρεύομαι σα μικρό παιδί τα παιδικά
παιχνίδια κι αναθαρρώ απ΄τις όμορφες
σκέψεις με τα ξύλινα αλογάκια,
τα μικρά ποδήλατα, το Καρουσέλ..
το κρυφτό, το κυνηγητό, τη
"συμμορία μας" για να κατατροπώσουμε
τον φανταστικό εχθρό μας..
Ονειρεύομαι την εφηβεία, τις Πλατείες,
τις Συγκεντρώσεις, τις κρυφές τις Οργανώσεις..
Τις αφίσες με τα συνθήματα μας,
τα μεγαλόπνοα όνειρά μας, τις
καλύτερες μέρες με το Ουράνιο Τόξο
που θα ξημέρωναν κι Εκείνες .. έμειναν
ξεχασμένες στην Αφετηρία..
δεν έφτασαν Ποτέ στο Τέρμα.
Ονειρεύομαι τον κόσμο που δεν
χώρεσε ποτέ στα δικά μας όνειρα..
Γιατί κοιμόμαστε χώρια έχοντας
τα ίδια απραγματοποίητα όνειρα..
Τι ουτοπία, τι συγκατάβαση..
πόσο ντρέπομαι που φάνηκα αδύναμη..
δεν ξέρω τελικά τι να σου απαντήσω..
Ξέρω καλά πως σ΄αγαπώ για πάντα και
μάλλον, κάποιος άγνωστος Πολικός Αστέρας
μας παρέσυρε μία Χειμωνιάτικη Νύχτα..
Μας Πρόδωσε και τους Δύο..
Κι Εσύ το Αγνοείς... Έφυγες... {Γ.Τ.}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου