Η Βάρκα μου.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Η Βάρκα μου.. {Γιούλη Τσουρεκά}

Η μικρή μου βάρκα ήταν αραγμένη 
σε ένα παλιό, μισοερειπωμένο λιμανάκι,
απόμερο, πολύ μακρύ, 
σ΄άγνωστο Νησί,
μα Αγαπημένο Μας..

Σαν κρύφτηκε ο ήλιος,
πίσω από τον ορίζοντα,
η επιφάνεια του νερού στο
κοντινό ποτάμι, κάτω απ΄
το Φαράγγι,
φέγγοντας το Φεγγάρι,
πότε Ασημένιο, πότε Κόκκινο της Φωτιάς,
λαμπύριζε μεσ΄ στη νύχτα,
όπως το ουράνιο τόξο μετά
από τη δυνατή καταιγίδα,
από ανοιχτές ως και θολές αποχρώσεις
που διακατέχονταν απαρατήρητα
απ΄τη Ματιά Σου, η μία την άλλη.

Σαν βαρκάρης, καθόμουν στη σκεπή
της βάρκας μου και, από το φόβο
της αστείρευτης μοναξιάς μου,
ψιθύριζα στα κρυφά,
μίαν άγνωστη για μένα
συμπαντική προσευχή.

Η σιγή του δειλινού τάραζε μόνο
το γουργούρισμα των γλάρων,
κρυμμένων στους κοντινούς βράχους.

Σαν αγαπάς πολύ έναν άνθρωπο,
κι αν λάθος σου είναι μεγάλο, γιατί,
δεν ξέρεις αν "πρέπει", τότε,
αυτή η σκέψη σου, μου φέρνει τόση θλίψη
και τα μάτια μου άθελά μου βουρκώνουν
ξαφνικά, γεμίζουν με δάκρυα.

Έτσι, πάλι ξαφνικά έρχεσαι δίπλα μου,
σπας τη σιωπή σου και στ΄αυτιά μου
ακούω πάλι τη φωνή σου,
που με κάνει κι αναριγώ..
Μόνη σε μία βάρκα σαν Όνειρο,
Φθινόπωρο στην Αμοργό .. {Γιούλη Τσουρεκά}