Αόρατες Κλωστές {Γιούλη Τσουρεκά}
Εσύ κι Εγώ, αόρατες ψυχές,
υφάναμε μαζί την σιωπή μας,
κεντήσαμε τη μοναξιά,
με σταυροβελονιά περίτεχνη
δύσκολα να λύνεται,
να λυπάσαι να την ξηλώσεις,
να την καταστρέψεις,
να την διαλύσεις σε
μικρές κλωστούλες,
σε ξέφτια,
σε περισσεύματα νημάτων,
με Ενωμένες Μακρινές
τις Σκέψεις, άρρηκτα
δεμένες τις Καρδιές Μας,
σα τον Γόρδιο Δεσμό.
Τι να κάνεις, τι να κάνω
Αγαπημένε;!
Πως να "λύσουμε"
τα Ερωτικά Δεσμά μας,
είναι πολύ αργά πια,
Οι Αόρατες Κλωστές
Μάς Ενώσανε
κι έτσι απροσδόκητα,
απρόβλεπτα σε είδα
να έρχεσαι,
πιέζοντας το πρόσωπό μου,
στην αραχνοΰφαντη
κουρτίνα των λυγμών μου. {Γιούλη Τσουρεκά}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου