Κεφάτες, δροσερές, χαρούμενες,
συνάμα παράξενες οι Φίλες Μου.
Τις γνώρισα σε ένα μακρινό
ταξίδι που λέγεται Ζωή.
Τις θώπευσα, τις άγγιξα,
τις άκουσα, τις γεύτηκα,
τις έπιασα τα χέρια,
σκούπισα τα δάκρυα
απ΄τα δροσερά κόκκινα
μάγουλά τους.
Γέλασα και δάκρυσα
αντάμα τους ώρες πολλές.
Μα σαν έκαμα όλα αυτά,
με πίστη και με ζέση,
αυτές γλίστρησαν σα χέλια,
σα φίδια που αλλάζουν
γοργά το δέρμα,
τάχιστα ανά εποχή.
Συλλογίστηκα πια μόνη,
μα, πως λέγεστε για
να ανταμωθούμε πάλι;!
Αφού έτσι τα΄ φερε ο χρόνος,
κι Εσείς φύγατε γοργά,
φανήκατε και χθες και σήμερα,
τόσο βιαστικές..!!
Κι Αυτές μου αποκρίθηκαν
σκάζοντας απ΄ τα γέλια,
Γεια Σου, δεν θα μας
ξαναδείς ποτέ άλλοτε,
το Όνομά Μας, είναι,
Στιγμές.. {Γιούλη Τσουρεκά} ~ 21/12/2014 ~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου