Αναδρομή στο παρελθόν
στα ανέμελα τα παιδικά
τα χρόνια μου,
τότε που στο μεγάλο
κτίριο της γωνιάς
Ανδριανού και Σχολείου,
χαζεύαμε τα παιχνίδια
και με την αχαλίνωτη
φαντασία μας,
όνειρα πλάσαμε,
για ένα Καπλάνι,
Μία μυθική Τίγρη,
όπως την φωνάζουν
οι κάτοικοι στα
νησιά του Βόρειου Αιγαίου.
Ατέλειωτες βόλτες μπροστά
από την ίδια πάντα βιτρίνα
με τα πολύχρωμα παιχνίδια.
Μετά το σχόλασμα,
παιδιά Δημοτικού,
μικρά, νιάνιαρα
με τα ξεφωνητά μας.
Κλεφτά, νωρίς το απόγευμα
να΄ σου πάλι ξανά
χάζεμα στην
πολυποίκιλη βιτρίνα
με τα ξύλινα παιχνίδια,
τα μουσικά κουτιά,
τις παραμυθένιες κούκλες,
σαν η μάνα μας έστελνε
στο Εύωνον να πάρουμε
εκατό δράμια πελτέ τομάτας.
Το απόβραδο, δικαιολογία,
πάμε μαμά στου Κοτσώλη
για γλυκάκι..
Έρχομαι, ένα λεπτάκι, καλέ,
εδώ απέναντι πάω κι έρχομαι..
Ναι, εκείνα τα χρόνια
που Εκεί Κοντά,
στην Πλατεία Συντάγματος,
ήταν φρέσκο το αδικοχαμένο
αίμα, αλλά, επιφανειακά
ήσυχη η Ιστορική Πλατεία.
Που τα νησιά δεν ήταν
όλα του παραθερισμού,
μα οι άθλιες φυλακές
για τους Ιδεολόγους.
Που στις παραπέρα
από τη δική μας
γειτονιά, ήταν φυλακές,
για να σωπάσουν
τα στόματα όλων
όσων ζήτησαν
η Ζωή να Γίνει Όνειρο και,
Όχι το όνειρο ζωή..
Κι Εμείς Εκεί,
Παιδιά μικρά,
σαν αδέσποτα, αμέριμνα,
μικρά αγαθά μαξούμια,
μέναμε ώρες να
οραματιζόμαστε να
ζωντανεύουν τα
ξύλινα αλογάκια,
οι κούκλες, η ξύλινη
τίγρης να ημερεύει
για να την πάρουμε
σπίτι να μας
συντροφεύει τα
Εξόριστα Τα Βράδια.. {Γιούλη Τσουρεκά}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου