Τρίτη 2 Ιουνίου 2015



Στην παιδική μου ηλικία, μέχρι και την προ - εφηβεία μου, νόμιζα πως ανεβάζοντας ψηλά το χέρι μου, θα μπορούσα να αγγίξω το φεγγάρι...όταν είχε Πανσέληνο και Φαίνονταν όλες οι Σκιάσεις του, νόμιζα πως, έχει μάτια και Κοιτάζει τους ανθρώπους στη Γη. Ήθελα να πιστεύω πως, το Φεγγάρι είναι Ένα Πρόσωπο Ψηλά στον Ουρανό με ανθρώπινα χαρακτηριστικά, όπως τα πρόσωπα των ανθρώπων.. Έλεγα συνήθως στον πατέρα μου.. Δες, έχει μάτια σου λέω και μύτη και μεγάλο στόμα... Είναι Ένα ΦωτεινόΥπαρκτό Πρόσωπο του Ουρανού.. Ο πατέρας μου γελούσε και η μητέρα μου με έλεγε ..ονειροπόλα.. Σε λίγες μέρες , πάλι έσβηνε το Φεγγάρι και αναρωτιόμουν που να πήγε άραγε , γιατί να έφυγε;; Δεν μας Αγαπάει για να βρίσκεται πάντα Φωτεινό , Ολόγιεμο να μας Φωτίζει κι έτσι να συνεχίζω να βλέπω τα χαρακτηριστικά του Προσώπου του, να σκέφτομαι δυνατά και οι δικοί μου να γελούν με την αφέλειά μου... Είναι όμορφο να εξακολουθείς να πιστεύεις στα Όνειρα. Τουλάχιστον, τα Όνειρα, δεν προδίδουν ποτέ Νου και Ψυχή.. {Γιούλη Τσουρεκά} - 3 Ιούνη 2015 - *** Καλή Ανατολή ***https://youtu.be/tCXeYq6KYZc

Δεν υπάρχουν σχόλια: