Μυθιστόρημα. Γιούλη Τσουρεκά
Τίτλος : Χωρίς Επιστροφή.
Πλησιάζω την έκτη δεκαετία της ζωής μου. Ήμουν πάντα ένα ονειροπόλο πλάσμα, ένα κορίτσι αυθόρμητο, με αφέλεια ψυχής και πηγαίο γέλιο. Πού είναι αυτά τα ασταμάτητα βροντερά γέλια άραγε.. Ποιος ορμητικός ποταμός τα πήρε, σε ποια ανεξερεύνητη σπηλιά κρύφτηκαν εδώ και πολλά χρόνια. Μου έκλεψαν πολλά. Έρωτα , αγάπη, χρήματα.. Όλα τα συγχώρεσα. Το πηγαίο γέλιο που μου λήστεψαν, αμφιβάλλω αν ποτέ το συγχωρήσω κυρίως στον εαυτό μου κι αν το ξεπεράσω όσο κατοικώ στο βίο αυτού του Πλανήτη..
Προχθές κοιτούσα τις φωτογραφίες μου. Είχα πολλά χρόνια να της δω. Κάτι με τρομάζει με τις φωτογραφίες τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι ο χρόνος που περνάει. Το θέμα του χρόνου το έχω αποδεχθεί πλήρως. Έχω συμβιβαστεί μαζί με τον πανδαμάτορα χρόνο. Μπορώ να σου πω ότι έχουμε γίνει κολλητοί φίλοι. Χαριτωμένες φωτογραφίες ως μικρούλα πριν το Δημοτικό Σχολείο και μετά με απαγγελίες ποιημάτων στις γιορτές ή συμμετοχή σε σκετς με συμμαθητές. Νηπιαγωγείο , Δημοτικό ως και πρώτη του Γυμνασίου ήταν τα μαύρα χρόνια της επτάχρονης χούντας.
Κατόπιν εφηβεία και πολλές πολλές φωτογραφίες από σχολικές εκδρομές καθώς και την πολυήμερη της Γ΄Λυκείου. Ανεμελιά , γέλια, όμως αν και δεν έχουν περάσει και πεντακόσια χρόνια να πεις, ήταν άλλες εποχές. Υπήρχε ελπίδα μέσα στις καρδιές μας. Τις βλέπω και δεν πιστεύω πόσο έβλαψα τον εαυτό μου διότι προφανώς δεν είχα αυτοπεποίθηση. Δεν είχα καταλάβει πως είχα δυνατότητες να κάνω μία διαφορετική κι αληθινά ποιοτική ζωή από αυτήν που επέλεξα παρορμητικά και απερίσκεπτα μόλις στα 19 μου χρόνια........
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ .. ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΟΥΡΕΚΑ
Τίτλος : Χωρίς Επιστροφή.
Πλησιάζω την έκτη δεκαετία της ζωής μου. Ήμουν πάντα ένα ονειροπόλο πλάσμα, ένα κορίτσι αυθόρμητο, με αφέλεια ψυχής και πηγαίο γέλιο. Πού είναι αυτά τα ασταμάτητα βροντερά γέλια άραγε.. Ποιος ορμητικός ποταμός τα πήρε, σε ποια ανεξερεύνητη σπηλιά κρύφτηκαν εδώ και πολλά χρόνια. Μου έκλεψαν πολλά. Έρωτα , αγάπη, χρήματα.. Όλα τα συγχώρεσα. Το πηγαίο γέλιο που μου λήστεψαν, αμφιβάλλω αν ποτέ το συγχωρήσω κυρίως στον εαυτό μου κι αν το ξεπεράσω όσο κατοικώ στο βίο αυτού του Πλανήτη..
Προχθές κοιτούσα τις φωτογραφίες μου. Είχα πολλά χρόνια να της δω. Κάτι με τρομάζει με τις φωτογραφίες τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι ο χρόνος που περνάει. Το θέμα του χρόνου το έχω αποδεχθεί πλήρως. Έχω συμβιβαστεί μαζί με τον πανδαμάτορα χρόνο. Μπορώ να σου πω ότι έχουμε γίνει κολλητοί φίλοι. Χαριτωμένες φωτογραφίες ως μικρούλα πριν το Δημοτικό Σχολείο και μετά με απαγγελίες ποιημάτων στις γιορτές ή συμμετοχή σε σκετς με συμμαθητές. Νηπιαγωγείο , Δημοτικό ως και πρώτη του Γυμνασίου ήταν τα μαύρα χρόνια της επτάχρονης χούντας.
Κατόπιν εφηβεία και πολλές πολλές φωτογραφίες από σχολικές εκδρομές καθώς και την πολυήμερη της Γ΄Λυκείου. Ανεμελιά , γέλια, όμως αν και δεν έχουν περάσει και πεντακόσια χρόνια να πεις, ήταν άλλες εποχές. Υπήρχε ελπίδα μέσα στις καρδιές μας. Τις βλέπω και δεν πιστεύω πόσο έβλαψα τον εαυτό μου διότι προφανώς δεν είχα αυτοπεποίθηση. Δεν είχα καταλάβει πως είχα δυνατότητες να κάνω μία διαφορετική κι αληθινά ποιοτική ζωή από αυτήν που επέλεξα παρορμητικά και απερίσκεπτα μόλις στα 19 μου χρόνια........
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ .. ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΟΥΡΕΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου