Εσύ μικρέ διαβάτη που περνάς απ’ το στενό δρομάκι, στάσου,
δες εδώ κοντά είναι κάποιος σε καλεί, μία κουβέντα μόνο
ν’ ανταλλάξει.
Είναι μονάχος και χαμένος και φτωχός, κανένας δεν τον θέλει πια
όλοι τον προσπερνούν αδιάφορα, ανέκφραστα κι απαξιωτικά,
όμως όχι, μην τον υποτιμάς, ίσως κάτι κι αυτός να έχει να σου πει
λίγο ενδιαφέρον κι έγνοια δείξε του, το χέρι σου άπλωσέ του.
Δεν ξέρεις αν αύριο βρεθείς στον ίδιο δρόμο και ΄συ μονάχος
σε κάποιο σκοτεινό μονοπάτι της Ζωής, χαμένος από αγάπη, από χαμένη ελπίδα, ξεκρέμαστος και σα κλαδί δέντρου χτυπημένος με τσεκούρι δεινού ξυλοκόπου..
Στάσου μην φεύγεις.. πάντα υπάρχει μία σπίθα στη καρδιά σου, μη την κρατάς κι άλλο σβηστή..
Γιατί αν χρειαστεί να την ανάψεις, αυτή για πάντα θα’ χει πια εξαφανιστεί..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου