΄Αρνηση

Δεν πίστευα να μ' αρνηθείς και να με λησμονήσεις, Αίμα απ' το αίμα μου πληγή πλακούντας μόνο έμεινε κι εκείνος ποιος ξέρει που σαπαίνει.. Πόσα δάκρυα έχει η ψυχή να κλάψει για δυό σπλάχνα που μου'βγαλες, ξερίζωσες στ' αλήθεια και στα σκουπίδια πέταξες κι αυτά σα τη σαθρή ζωή σου..

Το ένα έφυγε μακρυά με όνειρα μεσ' στη καρδιά γεμάτο, μεσ' στη φαρέτρα του τα βέλη στη ζωή όλα να ρίξει
γιατί τον εβασάνισε και πόσο πια ν' αντέξει ψυχή μικρού παιδιού στον άνεμο σκορπάει, ο αέρας στροβιλίζει στου
μυαλού τις ανεξιχνίαστες σπηλιές, τα μαλλιά του χτυπιούνται στα βράχια της θάλασσας σα κολυμπάει στις Κολυμβήθρες τα νερά τα πρασινογαλάζια..

Το άλλο για πιο μακρυά στα ξένα ταξιδεύει, μοιάζει γλάρος που πετά πάνω απ΄το πέλαγο, ακτή δεν πλησιάζει,
μόν' έρχεται και φεύγει ξαφνικά, μια αγαπά και μια μισεί, δεν νιώθει τι αναζητεί κι όλη τη Γη γυρίζει.

Περιμένω και τα δυό να κάτσουν σαν πουλιά πάνω σε κλαδί να ξαποστάσουν, γιατί πολύ τα κούρασες, τα πήρες δεν τα γύρισες, γιατί ο εγωϊσμός σου είναι πάνω από ψυχές από ανθρώπου πόνο, που αγάπη μόνο αναζητά, μη δε και το όνομά του θέλει να γνωρίζει...