Κανείς δεν μιλάει τα στόματα κλειστά..
Κανείς δεν απαντάει η αρρώστια κυβερνά.
Κυβερνά το νου και τη ψυχή μας, χωρίς να
υπάρχει απαραίτητα η αυτοκριτική μας,
η ρεαλιστική κι απόλυτη συναίνεσή μας.
Στο δράμα τούτο, που εκτυλίσσεται μπροστά
στα έκπληκτα μάτια τα δικά μας αρχικά,
που περνάμε τη κατάθλιψη σε όλο το μεγαλείο της,
με τα συμπτώματά της και ειλικρινά ουδόλως είναι αμάρτημα της..
Είμαστε υπεύθυνοι και συνυπεύθυνοι συνάμα, του
ίδιου εαυτού μας, γιατί δεν αντιδράσαμε όταν έπρεπε
μα τα χέρια μας πλέξαμε γύρω απ' τα στήθη μας,
όλοι ανεξαιρέτως σαν τις ανήμπορες γιαγιάδες ετών..εκατόν τριάντα...
Μα δεν παίζει ρόλο η ηλικία, αλλά, όλη η τριγύρω μας κατάσταση
που μας δημιουργεί αδιαφορία, αμφιβολία, απραξία κι αναλγησία..
Κι όλοι μας γίναμε μία μεγάλη καταθλιπτική κοινωνία
που βουλιάζουμε με σ' στην ανοησία και βαθιά υποκρισία..
Πόσο στ' αλήθεια διαρκεί μία τόση ανθρώπινη απαξίωση,
μία ανοησία, μία ματαιοδοξία, μπροστά στην Πανανθρώπινη
Ενότητα, στην ανθρώπινη υπόσταση, που είναι μόνο Πεμπτουσία..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου