Σούρουπο..

Σούρουπο.. {Στίχοι : Γιούλη Τσουρεκά}

Σούρουπο πάλι... κι εγώ μόνη,
πήρα τον δρόμο το μεγάλο,
τον ανηφορικό, το δύσβατο..
πέτρες και βράχια στρωμένο..
κι ανέβηκα στο ψηλότερο σημείο..
μόνη κι έρημη να κοιτάξω κάτω..
το μεγάλο άγνωστο για μένα
Κόσμο της σιωπής, της μοναξιάς..
της αγάπης που είναι κρυμμένη..
στις τρύπες των βράχων..
στις πέτρες, στο χώμα..
που σαν βρέξει το παίρνει
η βροχή με την Αγάπη μαζί..

΄Ενα δέντρο εκεί ψηλά κατοικεί..
μόνο κι αυτό σαν εμένα..
δίχως φύλλα..
γυμνό.. ξερακιανό...
μα στέκει ακόμη όρθιο..
σκυφτό, όχι αγέρωχο..
σαν Εμένα.. που στέκω
δίπλα του ..
η μόνη Συντροφιά Του..
στο Σούρουπο ..
κι εμένα η Μόνη Μου
Παρέα το λυγισμένο
τούτο Δέντρο Ζωής..
η μόνη συντροφιά μου..
στο Λυπημένο Σούρουπο..

Σούρουπο.. Ψηλά στο Βουνό..
μετά τη συνεχόμενη βροχή..
που σταμάτησε μην αντέχοντας
να κλαίει κι Εκείνη..
τρία Μερόνυχτα...
Ξάνοιξε για λίγο ο Ουρανός
της ψυχής μου..
γκριζάρισε απ΄το Απόλυτο
Μαύρο των τριών ημερών..
της ασταμάτητης λυπημένης βροχής..

Σούρουπο.. απέραντος γκρίζος Ουρανός..
ύψος και βάθος Ψυχής Μου..
μην κλαις..
Δες .. Ξαστερώνει..
στο Σούρουπο απόψε ..
μετά από λίγο νυχτώνει..
Σκοτεινιάζει ο Καιρός.. η Μέρα Σβήνει..
σβήνουν τα μάτια μου απ΄τα δάκρυα
το Σούρουπο..
Μετά από δυό λέξεις..
που άκουσα στο βάθος του Ορίζοντα..
..Μην Κλαις..
Σουρουπώνει....