Η Μελωδία της ΄Ανοιξης ..{Γιούλη Τσουρεκά}
Ζηλεύω σαν έρχεται η ΄Ανοιξη,
νιώθω πως δεν μπορώ να την φτάσω,
να την αγγίξω, να την ξεπεράσω..
είναι που κι Εσύ είσαι πολύ μακρυά
απ΄τα δικά μου μέτρα, μα δεν σε ζηλεύω,
όχι ψυχή μου, σε χαζεύω...
μελωδίες φτιάχνω μέσα στο μυαλό μου,
με όλες τις μουσικές νότες και
φτιάχνομαι.. σα μεθυσμένη
απ΄το άρωμά σου...
Μίλα σε μένα..
τι χρειάζονται σε μία Αγάπη
οι καλοθελητές;!
Επιτέλους, μην ασχολείσαι με τους άλλους,
απλά, πέρνα από δίπλα τους προσεχτικά,
ακόμη δεν έμαθες και τόσα που πέρασες;!
Ποιος από ΄μας μπορεί με ένα μικρό
τόσο δα φτυαράκι να καθαρίσει τις
κοπριές όλου του Κόσμου;!
Μελωδία της ΄Ανοιξης και οι
καρδιές μας, κλεισμένες σα στρείδια
κι απόμερες σαν απολιθωμένα λιθάρια βαριά,
αμετακίνητα, πέτρα ψυχής πως ν΄αντέξω;!
Αισθάνομαι ν΄ακούω τα βήματά σου,
να έρχεσαι από πολύ μακρυά και
φοβάμαι, στην ερημιά της ψυχής μου
αφημένη, εγκαταλειμμένη, ολομόναχη..
Μελωδία της ΄Ανοιξης κι
ο Μεγάλος ΄Ερωτας δεν κάνει
τον κύκλο του πάντα.. δεν είναι Αρρώστια
να πεις και περνάει..
Μας προσπερνάει, μας ξεπερνάει,
μας αγγίζει, μας εξαγνίζει και κατακάθαροι
κι οι δυο τόσο κοντά και τόσο μακρυά
σα δύο ξένοι, διαβάζουμε τις νότες
στο πεντάγραμμο και πάλι,
Μελωδία της ΄Ανοιξης με
φόντο τα κόκκινα τριαντάφυλλα,
τη σκέψη μας στο Ουράνιο Τόξο
που βγαίνει μετά την βροχή
των Δακρύων Μου..
Σε αγαπώ Μελωδία της ΄Ανοιξης.. {Γ.Τ.}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου